Czy pięciomiesięczna przerwa w działalności instalacji różni się czymś - jeżeli chodzi o wielkość alokacji uprawnień do emisji - od przerwy siedmiomiesięcznej?
Albo – w tym samym zakresie - czy wskaźnik 49% ograniczenia poziomu działalności instalacji zapewni nam większe korzyści niż wskaźnik 51 %? Są to parametry, które operatorzy instalacji muszą sobie szybko przyswoić, jeżeli nie chcą być zaskakiwani nieoczekiwanymi – a czasem bardzo dla nich drastycznymi – decyzjami dotyczącymi przydzielonych im uprawnień do emisji. Pomylenie zestawionych na wstępie sytuacji – które dla laika wydają się nie różnić znacząco – może bardzo dużo kosztować.
Projekt Decyzji Komisji Europejskiej w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE (dalej: „Decyzja”) przeszedł całą procedurę komitologii i stał się obowiązującym prawem.
Warto zauważyć, iż Decyzja zawiera również bardzo istotne zapisy dotyczące zmian w instalacjach.
1. Zaprzestanie działalności
1.1. W artykule 22 Decyzji została rozstrzygnięta zasadnicza kwestia co do wpływu zaprzestania działalności przez instalację na otrzymany przydział uprawnień do emisji. Zasadą jest, iż jeżeli instalacja zaprzestała działalności, zainteresowane państwo członkowskie nie wydaje uprawnień do emisji dla tej instalacji począwszy od roku następującego po roku, w którym zaprzestano działalności.
1.2. Decyzja precyzuje bardzo dokładnie, jakie sytuacje stanowią podstawę do uznania, iż instalacja zaprzestała działalności. Uznaje się, że instalacja zaprzestała działalności, jeżeli zostaje spełniony którykolwiek z następujących warunków:
1.2.1. wygasło zezwolenie na emisję gazów cieplarnianych, pozwolenie obowiązujące zgodnie z dyrektywą 2008/1/WE lub każda inna decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach;
1.2.2. wycofano zezwolenia, o których mowa w punkcie 1.2.1;
1.2.3. działalność instalacji jest niemożliwa z przyczyn technicznych;
1.2.4. instalacja nie działa, ale działała wcześniej i nie może wznowić działalności z przyczyn technicznych;
1.2.5. instalacja nie działa, ale działała wcześniej i prowadzący instalację nie może wykazać, że przedmiotowa instalacja wznowi działalność najpóźniej w ciągu sześciu miesięcy od momentu zaprzestania działalności. Państwa członkowskie mogą wydłużyć ten okres do maksymalnie 18 miesięcy, jeżeli prowadzący instalację może wykazać, że instalacja nie może wznowić działalności w terminie 6 miesięcy ze względu na wyjątkowe i nieprzewidywalne okoliczności, których nie można by uniknąć nawet przy dochowaniu pełnej należytej staranności oraz które znajdują się poza kontrolą prowadzącego daną instalację, w szczególności takich okoliczności, jak klęski żywiołowe, wojna, zagrożenie wojną, akty terrorystyczne, rewolucja, zamieszki, sabotaż lub akty wandalizmu.