Zauważmy dodatkowo, iż zgodnie z artykułami 18 ust. 2 i 20 ustawy o handlu emisjami rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji CO2 powinno być ogłoszone w Dzienniku Ustaw do dnia 30 września roku poprzedzającego okres rozliczeniowy (czyli w odniesieniu do II okresu rozliczeniowego nie później niż do dnia 30 września 2007 r. Tymczasem faktycznie nastąpiło to dopiero w dniu 14 listopada 2008 r. (Dz.U. Nr 202 z 2008 r.), czyli rok później a plan jest nieostateczny nawet obecnie.
W sytuacji tak znacznych opóźnień przez organy państwowe odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie systemu handlu emisjami oraz niedotrzymania przez te organy terminów zapisanych w obowiązującym prawie (art. 18 ust. 2 oraz art. 20 ustawy o handlu emisjami a także art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE), które mają miejsce w czasie ustalania przez przedsiębiorstwa ciepłownicze taryf na ciepło i które to okoliczności mają zasadniczy wpływ na możliwość oszacowania w sposób racjonalny potrzeb instalacji w zakresie zakupu uprawnień do emisji CO2, powstaje pytanie, czy okoliczności takie leżą w ogóle w sferze ryzyka gospodarczego, którym być obciążone podmioty gospodarcze i czy dają się racjonalnie przewidzieć (argumentem ryzyka gospodarczego i należytej staranności w planowaniu często szermuje w takich sprawach Prezes URE). Innym obszarem, który staje się problematyczny, jest planowanie inwestycji i projekcji finansowych.
Cóż – na pewno sprawa jest bardziej skomplikowana, niż wielu chciałoby ją widzieć...
-----------------
Przepis, który się „nie przyjął” - krótkie przypomnienie
historii alokacji EUA
© Michał Głowacki
www.ochronaklimatu.com