Słownik rynku energii
Świadectwo pochodzenia energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii
- Kategoria: Słownik rynku energii
W 2005 r. Rzeczpospolita Polska wprowadziła system świadectw pochodzenia (zielonych certyfikatów) mający na celu wsparcie producentów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.
|
11 stycznia 2024
3 stycznia 2024
3 października 2023 |
W ramach wspomnianego systemu świadectwa te są udostępniane nieodpłatnie producentom energii ze źródeł odnawialnych w zależności od wolumenu ich produkcji zielonej energii, podczas gdy inne przedsiębiorstwa sektora energetycznego, a w szczególności przedsiębiorstwa sprzedające energię elektryczną odbiorcom końcowym, podlegają obowiązkowi zakupu energii elektrycznej od tych producentów i przedstawienia świadectw tego zakupu Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (URE) w celu ich umorzenia w ilości odpowiadającej odsetkowi wolumenu sprzedanej przez nie energii elektrycznej.
Zielone certyfikaty mogą zostać sprzedane za pośrednictwem Towarowej Giełdy Energii. Towarowa Giełda Energii S.A. prowadzi również rejestr świadectw pochodzenia.
Świadectwa pochodzenia wydaje Prezes Urzędu Regulacji Energetyki.
Ze świadectwa pochodzenia wynikają prawa majątkowe, które są zbywalne i stanowią towar giełdowy stosownie do ustawy o giełdach towarowych.
Prawa majątkowe wynikające ze świadectwa pochodzenia powstają z chwilą zapisania świadectwa po raz pierwszy na koncie ewidencyjnym w rejestrze świadectw pochodzenia i przysługują osobie będącej posiadaczem tego konta.
Zapisywanie świadectwa pochodzenia w ww. rejestrze następuje na podstawie informacji o wydanych i umorzonych świadectwach pochodzenia przekazanych podmiotowi prowadzącemu rejestr przez Prezesa URE.
Przeniesienie praw majątkowych wynikających ze świadectwa pochodzenia następuje z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu w rejestrze świadectw pochodzenia.
W Komunikacie z 3 października 2023 r. Prezes URE przypomniał, iż:
- odbiorca końcowy to odbiorca dokonujący zakupu m. in. energii elektrycznej na własny użytek – zgodnie z art. 3 pkt 13a ustawy – Prawo energetyczne. Do własnego użytku nie zalicza się energii elektrycznej zakupionej w celu jej magazynowania lub zużycia na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej.
- Energię elektryczną zakupioną przez odbiorcę końcowego, od przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub obrotu tą energią, na potrzeby inne niż jej wytwarzanie, przesyłanie lub dystrybucję (np. zasilanie powierzchni należących do odbiorcy końcowego lub dzierżawionych przez odbiorcę końcowego) należy uznać za zakupioną na własny użytek (również w przypadku kiedy jest ona udostępniana przez odbiorcę końcowego innym podmiotom, np. na zasadzie refaktury), a sprzedawca energii elektrycznej powinien w stosunku do tej energii wypełnić obowiązek OZE.
- W przypadku sprzedaży energii elektrycznej do podmiotu, który część zakupionej energii elektrycznej kupuje na użytek własny jako odbiorca końcowy a część odsprzedaje (udostępnia) dalej w ramach prowadzonej przez niego działalności koncesjonowanej, sprzedawca energii elektrycznej do tego podmiotu do obliczenia wysokości przedmiotowych obowiązków wlicza ilość sprzedanej energii elektrycznej w części, w jakiej nie została ona odsprzedana (udostępniona) dalej przez ten podmiot.
- Ilość energii elektrycznej dostarczona odbiorcy końcowemu w ramach bilansowania handlowego, powinna być uwzględniona przez sprzedawcę w wykonanej przez ten podmiot całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym, co z kolei stanowi podstawę wypełnienia ww. obowiązków.
- Obowiązkowi OZE podlegają również te przedsiębiorstwa energetyczne, które zawierały transakcje zakupu energii elektrycznej na giełdzie towarowej a energię elektryczną tak zakupioną zużyły na potrzeby własne, będąc w tym zakresie odbiorcą końcowym.
Kwestie pomocy publicznej
Komisja Europejska Decyzją C(2016) 4944 final z dnia 2 sierpnia 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA. 37345 (2015/NN) – Polska – Polski system świadectw pochodzenia w celu wsparcia odnawialnych źródeł energii i zmniejszenia obciążeń związanych z OZE dla odbiorców energochłonnych (Dz.U. 2016, C 471, s. 1) uznała, że polski system świadectw pochodzenia stanowi pomoc państwa.
W decyzji tej Komisja Europejska uznała ten system za zgodny z rynkiem wewnętrznym, to jednak jego wprowadzenie w życie w odniesieniu do okresu sprzed wydania tej decyzji Postanowieniem ETS z dnia 11 stycznia 2024 r. w sprawie C-220/23 R. sp. z o.o. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki uznano za sprzeczne z art. 108 ust. 3 TFUE.
|
Umarzanie świadectw, strona www Prezesa URE Złóż wniosek o wydanie świadectwa pochodzenia energii elektrycznej, strona biznes.gov.pl |
LinkiETS podkreślił, iż z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pomoc wprowadzona w życie z naruszeniem zobowiązań wynikających z art. 108 ust. 3 TFUE jest niezgodna z prawem (wyrok z dnia 8 grudnia 2011 r., Residex Capital IV, C‑275/10, EU:C:2011:814, pkt 28i przytoczone tam orzecznictwo).
Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 TFUE nie skutkuje konwalidacją aktów wykonawczych, które były nieważne z tego powodu, że zostały wydane z naruszeniem zakazu wprowadzania w życie przewidzianego w tym art. 108 ust. 3 zdanie ostatnie TFUE. Jakakolwiek inna wykładnia sprzyjałaby nieprzestrzeganiu przez dane państwo członkowskie tego postanowienia traktatu i pozbawiałaby je skuteczności (wyrok z dnia 24 listopada 2020 r., Viasat Broadcasting UK, C‑445/19, EU:C:2020:952, pkt 21).
Trybunał orzekł ponadto, nie ograniczając tego wniosku do konkretnej dziedziny prawa Unii, że system kar, który przewiduje kary pieniężne lub inne środki przymusu w celu zapewnienia wykonania przepisów krajowych uznanych za sprzeczne z prawem Unii, należy tylko z tego powodu uznać za sprzeczny z tym prawem (wyrok z dnia 11 września 2003 r., Safalero, C‑13/01, EU:C:2003:447, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
Opłata zastępcza w ocenie Trybunału stanowi integralną część pomocy.
W ramach systemu kontroli pomocy państwa sądy krajowe z jednej strony i Komisja z drugiej odgrywają uzupełniające się, lecz odrębne role, ponieważ sądy krajowe, do czasu wydania przez Komisję decyzji końcowej, czuwają w szczególności nad ochroną praw jednostek przed ewentualnym naruszeniem przez organy państwa zakazu przewidzianego w art. 108 ust. 3 TFUE (wyrok z dnia 15 września 2016 r., PGE, C‑574/14, EU:C:2016:686, pkt 30, 31)
Stosowanie tych zasad opiera się na obowiązku lojalnej współpracy, w ramach którego w szczególności sądy krajowe powinny zastosować wszelkie właściwe środki ogólne lub szczególne w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z prawa Unii i powstrzymać się od wszelkich działań, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów traktatu, jak wynika z art. 4 ust. 3 TUE (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 2013 r., Deutsche Lufthansa, C‑284/12, EU:C:2013:755, pkt 41).
Decyzja Komisji Europejskiej C(2016) 4944 final z dnia 2 sierpnia 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA. 37345 (2015/NN) – Polska – Polski system świadectw pochodzenia w celu wsparcia odnawialnych źródeł energii i zmniejszenia obciążeń związanych z OZE dla odbiorców energochłonnych (Dz.U. 2016, C 471, s. 1)
(10) System ŚP został wprowadzony w dniu 1 października 2005 r. Pierwotnie Polska potwierdziła, że dzień 31 grudnia 2015 r. będzie ostatnim dniem, w którym wytwórca energii elektrycznej z OZE będzie mógł nabyć prawa do uzyskania świadectw pochodzenia. Według przepisów ustawy5 świadectwa będą wydawane beneficjentom zarejestrowanym w systemie na okres kolejnych 15 lat, ale nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2035 r.; przy czym okres ten jest liczony od dnia, w którym rozpoczną oni wytwarzanie energii elektrycznej, co zostanie potwierdzone wydanym świadectwem pochodzenia. (11) W dniu 14 stycznia 2016 r. Polska poinformowała Komisję, że możliwość wejścia do systemu ŚP (tj. nabycia uprawnień do otrzymania świadectw pochodzenia na okres 15 lat) dla wytwórców energii elektrycznej z OZE została przedłużona do dnia 30 czerwca 2016 r. W dniu 12 lipca 2016 r. polskie władze potwierdziły, że dzień 30 czerwca 2016 r. był ostatnim dniem, w którym operatorzy instalacji OZE mogli ubiegać się o otrzymanie świadectw pochodzenia na okres 15 lat. Możliwość wejścia do systemu ŚP, przewidziana w ustawie o OZE i ustawie Prawo energetyczne, ustała zatem z tą datą. 2.1.5. Funkcjonowanie systemu wsparcia dla wytwórców energii ze źródeł odnawialnych 2.1.5.1. Funkcjonowanie systemu wsparcia dla wytwórców energii ze źródeł odnawialnych wprowadzonego w 2005 r. (12) Do czasu wejścia w życie ustawy o OZE system ŚP był systemem otwartym – instalacje, które rozpoczynały wytwarzanie energii elektrycznej z OZE i spełniały odpowiednie ogólne warunki obowiązujące wytwórców energii elektrycznej, były do niego automatycznie włączane. Oznacza to, że jeśli wytwórcy energii elektrycznej z OZE spełniali odnośne warunki, automatycznie uzyskiwali prawo do otrzymania wsparcia. Chwila, z którą wytwórca spełnił odnośne warunki, była uznawana za datę rozpoczęcia udzielania wsparcia. System ŚP nie był ograniczony w czasie ponieważ przepisy nie przewidywały żadnego terminu zakończenia jego obowiązywania. (13) W 2012 r. kiedy rozpoczęły się prace nad nową ustawą o OZE, wyraźnie zapowiedziano, że okres udzielania wsparcia ograniczony będzie do 15 lat. (14) Świadectwa pochodzenia6wydawane są na wniosek wytwórcy energii elektrycznej z OZE. Podlega on potwierdzeniu przez operatora systemu przesyłowego („OSP”) w zakresie wielkości produkcji w danym okresie. Wszyscy wytwórcy, którzy posiadają odpowiednią koncesję, złożyli wniosek i spełniają wymagania, są uprawnieni do otrzymania świadectw potwierdzających wytworzenie określonej ilości energii z określonego źródła odnawialnego. Liczba przyznanych świadectw jest proporcjonalna w stosunku do ilości wytworzonej energii. (15) Wprowadzony system ŚP nie zawiera rozróżnień w zależności od zastosowanych technologii, mocy zainstalowanej w poszczególnych instalacjach, wykorzystywania zmodernizowanych lub nowych urządzeń, a także daty oddania do użytkowania. Za każdą wytworzoną MWh zakwalifikowana do systemu instalacja OZE otrzymuje jedno świadectwo pochodzenia7. Liczba otrzymanych świadectw zależy wyłącznie od ilości energii elektrycznej wytworzonej zgodnie z kryteriami wytwarzania energii z OZE. (16) W przypadku instalacji współspalania świadectwa pochodzenia przyznawane są tylko dla tej ilości energii elektrycznej, która została wytworzona z energii chemicznej biomasy. W przypadku wykorzystywania paliwa odpadowego świadectwa pochodzenia przyznawane są wyłącznie za biodegradowalną część odpadów. (17) Świadectwa wydawane są przez polski organ regulacyjny, tj. Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki („Prezes URE”), i podlegają wpisowi do rejestru prowadzonego przez Towarową Giełdę Energii S.A. („TGE”). Władze polskie twierdzą, że w polskim systemie wsparcia Prezes URE wykonuje wyłącznie funkcje administracyjne jako wydawca świadectw pochodzenia. (18) Świadectwa pochodzenia są przedmiotem handlu na TGE lub na podstawie umów dwustronnych. Wytwórcy energii elektrycznej, którzy są uprawnieni do wsparcia, uzyskują dodatkowy dochód ze sprzedaży świadectw pochodzenia. Polska nie określiła ceny minimalnej i maksymalnej dla transakcji, których przedmiotem są świadectwa pochodzenia. Po wprowadzeniu świadectw do informatycznego systemu ewidencyjnego rejestru, zarówno wytwórcy energii elektrycznej z OZE otrzymujący świadectwa pochodzenia, jak i podmioty zobowiązane do zakupu świadectw w systemie wsparcia, mogą dokonywać swobodnego nimi obrotu, tj. zawierać umowy kupna-sprzedaży świadectw. Świadectwa mogą być przedmiotem dalszej sprzedaży. Elementem końcowym przepływu świadectwa OZE jest jego umorzenie przez Prezesa URE. (19) Władze polskie określiły grupę podmiotów, które mają obowiązek nabywać świadectwa pochodzenia. W ten sposób stworzono popyt na świadectwa. Minister Gospodarki w rozporządzeniu określa zakres obowiązku. Prezes URE kontroluje wykonanie obowiązku umorzenia świadectw OZE. Właściwe podmioty są zobowiązane: • nabyć określoną liczbę świadectw i przedstawić je Prezesowi URE do umorzenia, lub • wnieść na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej („NFOŚiGW”) w terminie do 31 marca każdego roku opłatę zastępczą za poprzedni rok kalendarzowy za każde świadectwo pochodzenia, którego zgodnie z obowiązkiem nie są w stanie przedstawić Prezesowi URE do umorzenia. Wysokość opłaty zastępczej została określona w przepisach polskiego prawa. W 2005 r. została ona początkowo określona na poziomie 240 PLN i była co roku waloryzowana. W 2014 r. opłata wyniosła 300,03 PLN. (20) Środki uzyskane przez NFOŚiGW z tytułu opłat zastępczych są wykorzystywane do finansowania instrumentów ochrony środowiska z wyłączeniem operacyjnego wsparcia wytwarzania energii elektrycznej z OZE. Władze polskie poinformowały, że w przypadkach, gdy finansowanie przyznawane przez NFOŚiGW stanowi pomoc państwa zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE, takie finansowanie jest przyznawane wyłącznie zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi pomocy państwa8. … (21) Obowiązek nabycia świadectw pochodzenia dotyczy następujących podmiotów: • przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub obrotu tą energią i sprzedającego tę energię odbiorcom końcowym (większość jednostek objętych obowiązkiem), • odbiorcy końcowego, innego niż odbiorca przemysłowy, będącego członkiem giełdy towarowej lub członkiem rynku organizowanego przez podmiot prowadzący na terytorium Polski rynek regulowany, w odniesieniu do transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez ten podmiot, • towarowego domu maklerskiego lub domu maklerskiego w odniesieniu do transakcji zawieranych na zlecenie odbiorców końcowych, innych niż odbiorcy przemysłowi na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, • odbiorcy przemysłowego, który w roku kalendarzowym poprzedzającym rok realizacji obowiązku nabycia i przedstawienia do umorzenia świadectw zużył nie mniej niż 100 GWh energii elektrycznej, której koszt wyniósł nie mniej niż 3 % wartości jego produkcji9. (22) Zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne w przypadku, gdy podmioty zobowiązane do nabycia świadectw pochodzenia nie wykonują swojego obowiązku nabycia świadectw pochodzenia, Prezes URE nakłada na nie karę w wysokości 130 % opłaty zastępczej za dany rok. … (23) Władze polskie uważają, że poprzez wydawanie świadectw OZE, ich umarzanie, kontrolę podmiotów objętych obowiązkiem posiadania świadectwa (w szczególności kontrolę wykonania obowiązku związanego z umorzeniem świadectw) oraz ogłaszanie wysokości opłaty zastępczej, Prezes URE w sposób pośredni kontroluje i monitoruje system świadectw OZE. (24) Podmioty zobowiązane do nabywania świadectw pochodzenia ujmują ich koszt w cenie energii elektrycznej pobieranej od odbiorców końcowych. (25) W przypadku odbiorców przemysłowych koszty związane ze świadectwami teoretycznie mogą być przez te podmioty doliczane do ceny ich produktów sprzedawanych odbiorcom (tak jak przed 2013 r. była doliczana cena energii już uwzględniająca te koszty). Zasadniczo odbiorcy przemysłowi dysponują w tym zakresie swobodą decydowania, w szczególności co do wysokości przenoszonych kosztów. (26) W przypadku sprzedawców energii elektrycznej koszty związane ze świadectwami są przez te podmioty doliczane do ceny energii elektrycznej sprzedawanej odbiorcom. Zasadniczo sprzedawcy dysponują w tym zakresie swobodą decydowania, w szczególności co do wysokości przenoszonych kosztów. (27) W przypadku sprzedaży energii elektrycznej gospodarstwom domowym przez dostawców z urzędu kwestia przenoszenia na odbiorców kosztów, które ponoszone są przez spółki energetyczne w związku z obowiązkiem umorzenia świadectw, jest jednak uregulowana10 przepisami prawa. W przepisach rozporządzenia wykonawezego do ustawy Prawo energetyczne okreslono wory do obliczenia sposobu przenoszenia kosztw. 2.1.5.2. Zmiany w systemie ŚP wprowadzone w 2015 r. (28) W ustawie o OZE z dnia 20 lutego 2015 r. zawarto doprecyzowanie, że od 2016 r. zostanie wprowadzony nowy system wsparcia oraz że 31 grudnia 2015 r. jest ostatnim dniem, w którym na podstawie obecnie obowiązującego systemu ŚP będzie można otrzymać świadectwa pochodzenia. W ustawie ujęto również doprecyzowanie terminu, w którym przyznawane będą świadectwa: instalacje zakwalifikowane do systemu będą otrzymywać świadectwa pochodzenia przez maksymalnie 15 następujących po sobie lat, licząc od dnia rozpoczęcia działalności, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2035 r. W celu przeciwdziałania nadpodaży świadectw w ustawie przewidziano również ograniczenia dotyczące możliwości wniesienia opłaty zastępczej w przypadku, gdy cena świadectwa jest niższa niż 75 % wysokości opłaty zastępczej. Przepisami ustawy wprowadzono nową procedurę weryfikacji istnienia efektu zachęty, a także zmiany w poziomie obowiązku posiadania świadectwa (do 2015 r. obowiązek ustalony był na poziomie 14 % całkowitej sprzedanej energii elektrycznej, podczas gdy na 2016 r. określono go na poziomie 15 %). Kolejna zmiana dotyczy wykluczenia możliwości otrzymania świadectwa za okresy wytwarzania energii elektrycznej w ujemnych cenach trwające dłużej niż sześć kolejnych godzin. (29) Ustawą o OZE wprowadzono zmiany do ustawy Prawo energetyczne, przewidujące wprowadzenie procedury zgłaszania się do systemu ŚP, która miałaby odbywać się w ramach procedury składania wniosków o wydanie koncesji na mocy art. 43 ustawy Prawo energetyczne. Data, z którą dany wytwórca energii elektrycznej z OZE dostaje potwierdzenie wydania koncesji, odpowiada dacie wejścia do systemu ŚP tj. nabycia uprawnień do otrzymania świadectw pochodzenia na okres 15 lat. (30) Władze polskie wprowadzają dodatkowe zmiany w systemie wsparcia (opisane poniżej w pkt 2.1.5.3 i 2.1.5.4), które zmniejszą podaż świadectw pochodzenia na rynku. Jest to reakcja na obecną znaczącą nadpodaż świadectw pochodzenia, która prowadzi do spadku ich cen. Polskie władze planują również stopniowe obniżanie obowiązku umarzania świadectw pochodzenia, mając na względzie przejście niektórych instalacji na system aukcyjny, który ma zostać wprowadzony w 2016 r., oraz słabnący popyt na świadectwa spowodowany wyżej opisanymi zmianami w systemie z 2005 r. Władze polskie uważają zatem, że kalkulacje dotyczące systemu ŚP są nadal aktualne. (31) Ustawą z dnia 29 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o OZE oraz ustawy Prawo energetyczne władze polskie przedłużyły do 30 czerwca 2016 r. okres, w trakcie którego wytwórcy energii elektrycznej z OZE mają możliwość nabycia uprawnień do otrzymania świadectw pochodzenia na 15 lat. Wejście w życie nowego systemu wsparcia przełożono na 1 lipca 2016 r. 2.1.5.3. Zmiany dotyczące pomocy dla instalacji wielopaliwowych wprowadzone w 2015 r. (32) Nowe przepisy wprowadzają szereg zmian w systemie z 2005 r. dotyczącym wsparcia przyznawanego instalacjom wielopaliwowym (instalacjom współspalania). (33) Zmiany te są wynikiem przyjęcia nowych priorytetów polskiej polityki rozwoju OZE. Zostały one wprowadzone w celu ograniczenia rozwoju instalacji współspalania (przede wszystkim z wykorzystaniem biomasy) oraz stworzenia impulsu do rozwoju innych technologii OZE. (34) Jedna ze zmian ma na celu zapewnienie, że instalacje wielopaliwowe nie będą wytwarzać więcej energii elektrycznej niż w ubiegłych latach. (35) W tym celu w art. 44 ust. 8 ustawy o OZE wprowadzono zasadę, że instalacja OZE wykorzystująca do wytwarzania energii elektrycznej biomasę, biopłyny, biogaz lub biogaz rolniczy w instalacji spalania wielopaliwowego lub w dedykowanej instalacji spalania wielopaliwowego może uzyskać świadectwo pochodzenia potwierdzające wytworzenie energii elektrycznej w danym roku wyłącznie w ilości nie większej niż średnia roczna: • ilość energii elektrycznej wytworzona w latach 2011-2013 przez tego wytwórcę przy wykorzystaniu biomasy, biopłynów, biogazu lub biogazu rolniczego w tej instalacji, albo • ilość energii elektrycznej wytworzona przez tego wytwórcę przy wykorzystaniu biomasy, biopłynów, biogazu lub biogazu rolniczego w okresie wykonywania działalności gospodarczej w tej instalacji, nie dłuższym niż trzy lata – w przypadku, gdy wytwórca rozpoczął wykonywanie takiej działalności po 31 grudnia 2013 r. (36) Druga zmiana polega na wprowadzeniu w okresie do 31 grudnia 2020 r. tzw. współczynnika korekcyjnego o wartości 0,5 do liczby świadectw pochodzenia w przeliczeniu na MWh energii elektrycznej wytworzonej z OZE w instalacjach współspalania. Wsparcie dla energii OZE wytworzonej w dedykowanych instalacjach współspalania zostanie utrzymane na dotychczasowym poziomie z uwagi na fakt, że wyższy udział energii z OZE wykorzystywanej w tych instalacjach wiąże się z koniecznością poniesienia wyższych wydatków kapitałowych. Dedykowane instalacje spalania wielopaliwowego to instalacje, które przed 30 czerwca 2014 r. spełniały następujące warunki: • były wyposażone w odrębne linie technologiczne dla przygotowania i transportu do komory paleniskowej biomasy, biopłynu, biogazu lub biogazu rolniczego, których udział liczony według wartości energetycznej w łącznej ilości spalanej wszystkich paliw zużytych w tej instalacji jest większy niż 20 %, lub • wykorzystywały technologię złoża fluidalnego w instalacji o łącznej mocy zainstalowanej nie większej niż 50 MW, przeznaczoną do spalania odpadów przemysłowych wspólnie z paliwami kopalnymi lub paliwami powstałymi z ich przetworzenia oraz biomasą, biopłynem, biogazem lub biogazem rolniczym, dla których udział biomasy, biopłynu, biogazu lub biogazu rolniczego, liczony według wartości energetycznej w łącznej ilości spalanej wszystkich paliw zużytych w tej instalacji jest większy niż 30 %. (37) W Polsce istnieje trzynaście dedykowanych instalacji spalania wielopaliwowego, których operatorami jest dwanaście przedsiębiorstw. Łączna moc zainstalowana OZE tych instalacji jest szacowana na ok. 385 MW. Istnieje również 31 (niededykowanych) instalacji współspalania, których łączna moc zainstalowana OZE jest szacowana na ok. 932 MW. (38) Biorąc pod uwagę poziom cen świadectw pochodzenia w 2015 r. (w kontraktach terminowych ceny kształtują się poniżej 120 PLN), przyznawanie wsparcia na poziomie 0,5 świadectwa na 1 MWh, określone rozporządzeniem Ministra wyłącznie dla niededykowanych instalacji współspalania (zgodnie z art. 44 ust. 10 ustawy o OZE) doprowadzi do znacznego ograniczenia wykorzystania biomasy w niededykowanych instalacjach współspalania. (39) Władze polskie oczekują, że wprowadzenie tej zmiany w obecnych warunkach rynkowych doprowadzi do istotnego ograniczenia wykorzystania biomasy w instalacjach współspalania, ze względu na brak pełnego pokrycia dodatkowych kosztów zmiennych wynikających z wykorzystania paliwa biomasowego oraz brak możliwości pokrycia kosztów kapitałowych. (40) W związku z tym władze polskie nie wykluczają, że w przyszłości współczynnik 0,5 będzie okresowo dostosowywany w miarę zmieniającej się sytuacji na rynku energii elektrycznej oraz biomasy. Zostanie jednocześnie zapewnione, że wsparcie dla współspalania dla istniejących instalacji będzie pokrywać wyłącznie dodatkowe koszty zmienne paliwa biomasowego. 2.1.5.4. Zmiany wprowadzone w 2015 r. w zakresie pomocy dla instalacji hydroenergetycznych o zainstalowanej mocy przekraczającej 5 MW (41) Nowe przepisy wprowadzają zmiany w systemie z 2005 r. dotyczącym wsparcia przyznawanego instalacjom hydroenergetycznym o zainstalowanej mocy przekraczającej 5 MW: operatorzy istniejących instalacji hydroenergetycznych o mocy przekraczającej 5 MW przestaną otrzymywać świadectwa pochodzenia wraz z końcem 2015 r. (42) Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez władze polskie, po 1999 r. w Polsce nie została oddana do użytku żadna nowa elektrownia wodna o mocy przekraczającej 5 MW. Natomiast wszystkie instalacje w tej grupie mocowej poniosły istotne nakłady na modernizację, dlatego wsparcie dla nich było konieczne. 2.1.6. Kumulacja (43) Polski system ŚP nie zawiera przepisów dotyczących kumulacji z innymi rodzajami pomocy, np. pomocy inwestycyjnej lub innymi kategoriami świadectw, ponieważ władze polskie uważają, że system ŚP nie stanowi pomocy państwa. ——- 6 Świadectwa pochodzenia (wprowadzone w Polsce na podstawie art. 9e ustawy Prawo energetyczne z późn. zm.) są przyznawane dla energii elektrycznej wytworzonej z OZE, podlegają obrotowi w oderwaniu od energii elektrycznej, a państwo tworzy dla nich rynek poprzez nałożenie na niektóre podmioty obowiązku zakupu takich świadectw. Świadectw pochodzenia nie należy mylić z „gwarancjami pochodzenia”, o których mowa w dyrektywach 2001/77 i 2009/28. 7 Polska wprowadziła również system wsparcia dla instalacji wysokosprawnej kogeneracji („CHP”) oparty na certyfikatach o różnych kolorach. Określone instalacje mogą za każdą MWh otrzymać zarówno certyfikat CHP, jak i świadectwo pochodzenia (np. źródła kogeneracyjne wykorzystujące biomasę mogą otrzymać czerwony certyfikat i świadectwo pochodzenia, a źródła kogeneracyjne wykorzystujące biogaz mogą otrzymać certyfikat fioletowy lub żółty i świadectwo pochodzenia). Ten system CHP jest przedmiotem odrębnej procedury, SA.36518. 8 Komisja stwierdza, że taka pomoc państwa wykracza poza zakres niniejszej decyzji i o ile nie jest zwolniona z obowiązku notyfikacji, będzie przedmiotem odrębnego powiadomienia. 9 Tę kategorię wprowadzono w 2013 r. 10 § 17 rozporządzenia OZE, § 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną oraz art. 45 ustawy Prawo energetyczne. |